Niewierz

Wiele wskazuje na to, że osadnictwo w okolicach dzisiejszego Niewierza rozwijało się już w czasach prehistorycznych. Z przełomu wieków XI i XII pochodzi grodzisko, które stanowiło część przedpola obronnego grodu w Poznaniu. Podczas przeprowadzonych wykopalisk znaleziono szczątki ceramiki pochodzącej z okresu wczesnego średniowiecza.

Wieś była własnością szlachecką, a w XIX wieku została przejęta przez ród Gintrowiczów.

W 1866 roku Niewierz należał do hrabiny Izabelli Tyszkiewicz. Po pierwszej wojnie światowej wieś stała się własnością Skarbu Państwa. W 1926 roku majątek stanowił własność Aleksandra Szranta i liczył 277 hektarów. Tuż przed wybuchem drugiej wojny światowej majątek stanowił własność Stanisława Gutsche. W czasie drugiej wojny po rodzinie Janiszewskich zajęła go baronowa Heyder.

Jedną z atrakcji wsi jest parterowy dwór murowany pochodzący z drugiej płowy XIX wieku. Od strony ogrodu posiada on wysuniętą część w kształcie połowy ośmiobocznej baszty. Cały obiekt jest mocno zniszczony.

W pozostałościach dawnego parku podworskiego, który przed laty zajmował powierzchnię około 2 hektarów znajdują się pomnikowe okazy drzew. Są to dwa buki o średnicy około 400 centymetrów i wysokości prawej 20 metrów, dwa dęby o obwodach 250 centymetrów i wieku przekraczającym dwieście lat. Ponadto godne uwagi są dwa modrzewie europejskie o obwodach około 200 centymetrów i wysokości przekraczającej 15 metrów. Przed wjazdem do dawnego dworku znajduje się aleja klonowa składająca się z 11 drzew. Tuż przed resztkami bramy wjazdowej znajdują się dwie topole o obwodach przekraczających 400 centymetrów.

Dawniej dwór był otoczony murem o ażurowej konstrukcji, z której obecnie pozostały drobne elementy. Na bramie wjazdowej znajdował się inicjał pierwszego z właścicieli S. Janiszewskiego.